Pochodził ze zasymilowanej rodziny z Rzeszowa, gdzie urodził się 28 czerwca 1868 r. W Rzeszowie ukończył gimnazjum a następnie wyjechał na studia prawnicze do Wiednia, gdzie zetknął się z wybitnymi niemieckimi uczonymi, zaczął tez interesować się nauką i opracował pierwsze prace. Doktora uzyskał w 1892 r. Niedługo potem zamieszkał we Lwowie, gdzie rozpoczął siedmioletni staż kandydacki do adwokatury. W czasie jego trwania poślubił Sarę z Weintraubów. Adwokatem został w 1900 r. i zawód wykonywał do II wojny światowej. W międzyczasie coraz więcej publikował, podejmując trudne tematu z zakresu prawa cywilnego procesowego a także prawa cywilnego materialnego. W latach 1909-1910  na podstawie rozprawy pt. Podstęp w procesie (Lwów 1907), dobrze ocenionej przez referentów (prof. Augusta Bálasitsa i prof. Juliusza Makarewicza) habilitował się w zakresie procesu cywilnego na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Lwowskiego. Od tego czasu do 1941 r. był wykładowcą i nauczycielem pokoleń jurystów. Początkowo był docentem prywatny, od 1917 r. docentem z tytułem profesora nadzwyczajnego, a od 1920 r. z tytułem profesora zwyczajnego. Prawo międzywojenne zakazywało łączyć etaty profesorów (które powiązane były z katedrami) z inna pracą zawodową, a tej prof. Allerhand nie zaprzestał. Po śmierci prof. Aleksandra Dolińskiego, z początkiem 1931 r. powierzono mu kierowanie Zakładem Prawa Handlowego i Wekslowego Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza, które to obowiązki wykonywał do 1934 r.

Wykładał proces cywilny, postępowanie niesporne, prawo procesowe międzydzielnicowe, prawo handlowe i wekslowe. Na studium uzupełniającym sądowym i administracyjnym wykładał prawo i postępowanie niesporne oraz prawo upadłościowe.

Na jego seminarium profesora Allerhanda uczęszczali m.in. późniejsi uczeni: Karol Koranyi, Ludwik Dworzak, Kazimierz Przybyłowski. Był bardzo lubiany przez studentów i kolegów z grona profesorskiego.

Od momentu powołania Komisji Kodyfikacyjnej Rzeczypospolitej Polskiej w 1919 r. prof. Allerhand był jej członkiem. Pracował w Wydziale Cywilnym, w Sekcji Postępowania Cywilnego, Sekcji Prawa Cywilnego i Sekcji Prawa Handlowego.  Miał ogromny wpływ w pracach nad projektami: Kodeksu postępowania cywilnego i Prawa upadłościowego i układowego, a także uczestniczył w pracach nad projektami Kodeksu handlowego, Kodeksu zobowiązań i Prawa o notariacie.

W 1920 r. prof. Allerhand wybrany został członkiem Trybunału Stanu RP. W latach 1924-1929 był desygnowanym przez Rząd komisarzem Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Lwowie, potem przez 9 miesięcy prezesem z wyboru.

W 1938 r. na 70 urodziny prof. Allerhanda wydano jubileuszowy nr „Głosu Prawa” (nr 6-8, 1938). Kolega z Komisji Kodyfikacyjnej RP napisał wówczas:

„Nie wszyscy znakomici prawoznawcy mają wenę kodyfikatorską; o Allerhandzie trzeba powiedzieć, że należy do tych niezbyt licznych, którzy mają wybitne w tym kierunku uzdolnienie i bez których przeto kodyfikację prawa polskiego trudno byłoby sobie wyobrazić”. […] olbrzymi zaiste plon dotychczasowej działalności tego niepospolitego prawoznawcy na niwie kodyfikacji, działalności ofiarnej, mającej na celu wyłącznie dobro sprawy, niezamąconej dążeniem do jakichkolwiek z tego tytułu odznaczeń”

Był członkiem Lwowskiego Towarzystwa Naukowego, w komitecie redakcyjnym: „Głosu Prawa”, „Przeglądu Prawa Handlowego”, „Orzecznictwa Sądów Polskich”, i in. Autor wielu opracowań,.m.in.: Prawo imion, Lwów 1899; Kwestye procesowe, Lwów 1902; O zmianie okręgu sądowego, Kraków 1914; Zmiana nazwiska, 1920; O zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, 1925; O zastawie rejestrowym, 1927; Wybory do rad i zarządów gmin wyznaniowych żydowskich, Lwów 1928; Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, t. 1-2, Lwów 1932-1933; Prawo o notariacie. Komentarz, Lwów 1934; Kodeks Handlowy. Komentarz, Lwów 1935; Prawo upadłościowe. Komentarz, Lwów 1936.

W latach 1940-1941 był profesorem w katedrze prawa cywilnego kierowanej przez prof. Kazimierza Przybyłowskiego, gdzie pracował m.in. razem z Romanem Longchamps de Bérier.

Od 23 listopada 1941 r. w getcie we Lwowie. Po tzw. „akcji sierpniowej” 10 sierpnia 1942 r. przewieziony wraz z żoną i wnukiem Józefem do Obozu Janowskiego we Lwowie, tam zabity przez pomocniczą policję ukraińską.