Urodził się 22 grudnia 1877 w Tarnowie w rodzinie mieszczańskiej Ignacego i Marii z Onadersteinów. Ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim i kształcił się dodatkowo na uniwersytetach w Getyndze, Erlangen i Wiedniu. W 1901 r. uzyskał tytuł doktora prawa UJ, a następnie w latach 1901-1918 pracował w Prokuratorii Skarbu we Lwowie. W 1916 r. do śmierci był docentem skarbowości na Wydziale Prawa uniwersytetu we Lwowie, a od 1917 r. także statystyki.

Od listopada 1918 do marca 1919 był szefem Wydziału Skarbowego w Tymczasowym Komitecie Rządzącym (Małopolskiej Komisji Rządzącej) we Lwowie, a następnie w Komisji Rządzącej dla Galicji, Śląska, Spiżu i Orawy oraz Głównym Urzędzie Likwidacyjnym we Lwowie. Po przeniesieniu się do Warszawy, od stycznia 1920 r. do 1922 r. był wiceministrem skarbu oraz kierownikiem departamentu budżetowego w Ministerstwie Skarbu. W dniach 25-26 listopada 1920 r., po ustąpieniu ministra Władysława Grabskiego przejściowo kierował Ministerstwem Skarbu. Pracował nad przygotowaniem pierwszych budżetów Państwa Polskiego. W latach 1922-1923 Ignacy Weinfeld był wicedyrektorem założonego przez prof. Józefa Buzka w 1918 r. Głównego Urzędu Statystycznego, a od stycznia 1924 do maja 1926 prezesem Izby Skarbowej we Lwowie. Przeprowadził wówczas reorganizację Izby, znacznie podwyższając jej wyniki finansowe.

W lipcu 1924 decyzją premiera został przeniesiony do Prezydium Rady Ministrów, gdzie do marca 1925 ściśle współpracował z Nadzwyczajnym Komisarzem Oszczędnościowym. W 1926 został przeniesiony w stan spoczynku po czym wpisał się na listę adwokacką w izbie warszawskiej i otworzył w stolicy kancelarię specjalizującą się w prawie podatkowym oraz prawie cywilnym. Kancelaria mieściła się przy ul. Brackiej 10. Zawód adwokacki wykonywał do ostatnich dni swego życia.  Najbardziej znanym dziełem Weinfelda jest Skarbowość Polska (od 1926 do 1939 r. miała kilka wydań), które uważane jest najlepszy system skarbowości w Polsce międzywojennej.

Politycznie Weinfeld był jednym z najbardziej aktywnych „braci zetowych” (Związek Młodzieży Polskiej „Zet”), a następnie działaczem endeckim we Lwowie – mimo swoich żydowskich korzeni. Za działalność na forum państwowym odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta. Zmarł 12 marca 1939 w Warszawie, tam też został pochowany.