Urodził się 23 marca 1878 roku w Warszawie w rodzinie zasymilowanej. Studiował w Instytucie Górniczym w Petersburgu. W czasie studiów działał w Polskiej Partii Socjalistycznej, za co został przez Rosjan w 1906 r. aresztowany i przez 6 miesięcy był więziony. Od 1907 r. pracował krótko na stanowisku asystenta, a od 1909 r. docenta w Instytucie Górniczym w Petersburgu. W latach 1911-1914 był dyrektorem warszawskiego syndykatu rosyjskich hut żelaznych „Prodamet”. W czasie I wojny światowej działał w polskich organizacjach w Petersburgu.  Od ok. 1911 r. był działaczem wolnomularskim.

We wrześniu 1917 r. Rada Regencyjna Królestwa Polskiego powołała Gliwica na stanowisko doradcy handlowego w przedstawicielstwach w Petersburgu, Odessie i Kijowie. W latach 1919-1925 był radcą handlowym i finansowym, a później charge d’affaires Ambasady RP w Waszyngtonie. Po powrocie do Polski został dyrektorem departamentu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, a po przewrocie majowym 1926 r. przez krótki czas kierował tym Ministerstwem. Jako przedstawiciel Polski wielokrotnie uczestniczył w zgromadzeniach Ligi Narodów.

W latach 1928-1930 był wicemarszałkiem Senatu RP z ramienia sanacyjnego BBWR. Przewodniczył senackiej komisji budżetowej. Brał udział w pracach Unii Międzyparlamentarnej, Związku Paneuropy oraz Towarzystwa Ekonomistów i Statystyków Polskich. Był autorem kilkuset opracowań naukowych z zakresu ekonomii i gospodarki (w językach: polskim, angielskim, francuskim, niemieckim, rosyjskim i włoskim).W latach 1935-1939 był dziekanem Wydziału Polityczno-Społecznego Wolnej Wszechnicy Polskiej. Od 1931 r. prowadził w ramach Studium Dyplomatycznego UJK we Lwowie dwugodzinny wykład pt. „Kapitał, surowce i praca w stosunkach wewnętrznych”. W latach 1926-1938, opublikował trzytomowe: Podstawy ekonomiki światowej.

Hipolit Gliwic odgrywał bardzo ważną rolę w życiu gospodarczym Polski. Był dyrektorem przedsiębiorstw górniczo-hutniczych w Rosji i Polsce. Był też związany ze sferami wielkoprzemysłowymi: wchodził w skład władz wielu firm, np. koncernu Zjednoczonych Zakładów Górniczo-hutniczych Modrzejów – Handtke. Zajmował się również bankowością. Za działalność publiczną został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Ggwiazdą Orderu Polonia Restituta oraz Medalem Niepodległości. Odznaczony był także czechosłowackim Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Lwa Białego.

We wrześniu 1939 r., mimo możliwości wyjazdu zagranicę, pozostał w Warszawie. Zaangażował się w działalność konspiracyjną i ściśle współpracował z Delegaturą Rządu na Kraj. W tym czasie opracowywał też zagadnienia gospodarczej likwidacji skutków wojny oraz organizował tajne wykłady dla studentów. W 1943 r., podczas masowych aresztowań działaczy konspiracyjnych został zatrzymany. Zmarł 10 kwietnia 1943 r. w więzieniu na Pawiaku w Warszawie, w skutek zażycia trucizny. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.